Heb je na het lopen van een aantal marathons honger naar meer kilometers? Ben je gebeten door trailrunning?  Vraag je jou soms ook af hoe die gasten dat kunnen volhouden om 50, 75 of 100 km te lopen?  Hoe loop je nu in godsnaam een ultra trail van 100 km?

Voor het lopen van een ultra trail

Het idee om een ultra trail te lopen op zich lijkt zot en misschien is het dat ook wel, maar je komt niet op een dag wakker en beslist om een ultra te gaan lopen, doet jouw loopschoenen aan en je begint er aan.  Neen, het idee om dit te doen is een proces dat groeit, net zoals het willen lopen van een marathon.

De fysieke voorbereiding

Je moet natuurlijk fysiek in orde zijn om een ultra trail te kunnen lopen, daarover geen discussie.  Maar het is wel zo dat er meer een mentale aspect een rol speelt dan je op het eerst zicht zou denken.  Kan je een marathon uitlopen en heb je het gevoel dat je nog over hebt, dan kan je ook wel een ultra aan!  

Het spreekt voor zich dat je ook al best wat vertrouwd bent met trailrunning, ik gebruik het woord marathon omdat velen deze afstand al gelopen hebben en dus kunnen inschatten hoe het voelt.  Het lopen van een marathon op baan, tegen tijd, kan je totaal niet vergelijken met het lopen van een marathon afstand tijdens een trail.

Fysiek ben ik in orde, ja, daar ben ik van overtuigd.  De laatste maanden heb ik heel veel gelopen, lange afstanden trail van 50 km tijdens bv La Bouillonnante, Sierre-Zinal in Zwitserland, Maratrail in de Alpen,... en tussendoor nog enkele baanwedstrijden zoals een halve marathon en een marathon.

Enige waar ik aan twijfel is of het fysiek wel zo slim was om 2 weken voor mijn ultra trail van 100 km nog een marathon op de baan te lopen tegen tijd.  Tijdens die marathon van Brugge had ik namelijk krampen in de benen opgelopen rond km 30, toch heb ik deze nog kunnen uitlopen in een tijd van 3u26m, wat al bij al meeviel.  Dit was voor mij wel ergens een kleine mentale tik.  Gelukkig heb ik snel de knop kunnen omdraaien en heb ik mijn plan om het de twee weken na mijn laatste marathon rustiger aan te doen kunnen volgen.

De mentale voorbereiding: hoe kan ik tegen mezelf winnen?

Dat het lopen van een ultra trail een mentaal spel is met jezelf, daarvan was ik al vooraf van overtuigd.  Maar hoe zorg ik er nu voor dat ik tegen mezelf kan winnen?  Zeker na mijn mentale tik tijdens die marathon in Brugge twee weken terug.

Twijfelen was het woord wat ik vaak hoorde als een soort echo in mijn hoofd.  Twijfelen aan vanalles en nog wat.  Hmmm ja, na die krampen in mijn benen in Bruggen ben ik dan toch fysiek niet helemaal top, oh nee, ik heb toch niet teveel getraind.  Moet ik nu meer rust inbouwen, maar ja, zo twee weken ervoor zal dit toch niet veel meer uithalen, toch?

Vertel ik aan iedereen dat ik die 100 km ga lopen of niet?  Aan de ene kant wil ik het uitschreeuwen en tegen iedereen mijn grootste plannen uit de doeken doen, maar dit zal dan misschien terug voor heel veel druk zorgen bij mezelf.  Stel dat het dan toch niet zou lukken, moet ik dan aan iedereen verantwoording gaan afleggen en uitleggen waarom het niet gelukt is.  STOP: neen, het zal lukken, niet zo denken!

Uiteindelijk heb ik voor mezelf beslist om het aan zo weinig mogelijk mensen te vertellen, enkel deze die dicht bij mij staan of ja deze tegen wie ik het er uit gefloept heb in een momementje van ik wil het nu echt wel zeggen...

De druk bij jezelf en voor jezelf afhouden is al een gevecht op zich.  Ik heb dan ook geprobeerd om een soort plan op te maken voor mezelf waarbij ik me goed voel.

Mijn plan = mijn houvast

• traag starten, de eerste 60 km zijn warming up, daarna zien we nog wat er in de tank zit!
• lopen op ademhaling want wil zo weinig mogelijk op mijn sporthorologe kijken.
• geen kilometers tellen dus zo weinig mogelijk op mijn sporthorologe kijken.
• wandelen op de hellingen: van in het begin!
• regelmatig een zoutcapsule nemen om zo krampen in de benen te vermijden.
• mijn 2 liter waterzak moet telkens leeg gedronken zijn aan de bevoorradingsposten: 22 km, 45 km, 65 km, 85 km, 100 km. Dit om zo krampen in de benen te vermijden.
• zolang mijn maag het kan verdragen eet ik mijn energybars en neem ik geen gels of snoepjes.
• in mijn trailzak heb ik altijd een zakje snoepjes zitten die ik enkel in uiterste nood open doe, ze zijn al vervallen sinds 2019 want ik heb ze nog nooit nodig gehad.  Toch gaan ze telkens mee want ik ga ze deze keer ook niet nodig hebben!
• niet helemaal alleen komen te zitten tijdens de wedstrijd, maar bondgenoten zoeken.
• gewoon uitlopen, geen druk zetten op jezelf, gewoon binnen tijd aankomen
• denken aan... you never run alone!

De avond voor jouw eerste ultra trail van 100 km

De start is om 6 uur 's morgens in Voeren (Limburg).  Ik woon in Kortrijk dus dat is een heel eindje rijden.  Tijdens mijn voorbereiding ben ik wel een aantal keren op en af gereden naar de Ardennen maar nu wil ik dit niet wagen.  Ik heb dus een B&B geboekt op 5 minuutjes met de auto rijden van de start.  Niet enkel handig voor morgenochtend, maar ook als ik na de finish terug naar de B&B moet rijden.  Ik ga helemaal alleen dus moet ik na de finish goed voor mezelf zorgen.

Toegekomen rond 19.00 uur aan het voetbalveldje waar morgenochtend de start is.  Hier kan ik nu al mijn startnummer en drop bag afhalen.  Daar hoef ik dan al niet meer op te denken morgenvroeg.

Snel naar de B&B en al mijn materiaal naar de kamer brengen, iets zoeken om te gaan eten, liefst pasta.  Een pizzeria gevonden in de buurt die ook bolognaise verkoopt dus ideaal.  Hmmm hoe ga ik dat straks aanpakken, ik zou beter al mijn materiaal klaarleggen op mijn bed zodat ik een visueel overzicht heb.  Ok, goed idee, let's go.

Ik ga traillopen en ik neem mee...

• trailrugzakje
• waterzak gevuld met gewoon water
• wc papier
• rescue dekentje
• buff
• compeed tegen dat ik blaren heb
• mijn reserve snoepjes
• looplampje
• snoepjes en gels: maar ja hoeveel?
• energiebars: maar ja hoeveel?

Oh ja, shit, die drop bag moet ik ook nog vullen, maar wat moet ik daarin gaan steken?  Die zak is groter dan ik had verwacht.  Hmmm zou ik eens bellen naar Niels om te overleggen of aan wie kan ik dat nog vragen?  Sssstttt stop, rustig, jij gaat die trail morgen lopen, niet Niels, Karlien of wie dan ook...  Jouw noden zijn anders dan die van een ander dus denk na voor jezelf!

Ok, ik vul die drop bag met dingen waarvan ik denk dat ik die nodig kan hebben, ik leg alles hier op dat tafeltje en kan dan straks nog shiften.

Drop Bag

• kousen
• andere schoenen
• zakdoek
• extra gels
• extra engeriebars: ik probeer steeds mijn eigen voeding te gebruiken en niet deze van de bevooraading omdat ik niet weet hoe mijn maag zal reageren op voeding die ik niet gewoon ben.
• compeed
• muts
• shake met carbu load
• anti frictie crème

Mijn kleren voor morgenochtend leg ik mooi klaar op de stoel in de kamer, ook de anti frictie crème die ik morgenochtend nog op mijn voeten moet smeren leg ik er bij, de voedingssupplementen die ik neem ook,... kortom alles wat ik morgenochtend nodig heb leg ik samen, zo ga ik niks vergeten.  Daar leg ik ook al bij de recovery shake, shaker, water die ik nodig zal hebben na de finish, verse schoenen, kousen, warme trui,... allemaal voor als ik na de finish terug bij de auto aankom.

De ochtend van jouw eerste ultra trail van 100 km

Mijn wekker staat om 4 uur zodat ik twee uren voor de start kan eten.  Ik heb de mensen van de B&B laten weten dat ze voor mij geen ontbijt hoeven te voorzien, energzijds omwille van het vroege uur, anderzijds ook omdat ik toch mijn eigen ontbijt wil eten de dag van een loopwedstrijd.  Lang leve Alpro yoghurt en havermout!

Na het ontbijt snel douchen en daarna beginnen met het drinken met mijn laatste shake met carbu load.  De afgelopen 3 dagen heb ik al elke dag 1 liter carbu load gedronken zodat mijn lichaam de nodige stoffen heeft gekregen om deze ultra uit te kunnen lopen.

Nu naar beneden, de trap af (ja ik besef dan nog eens dat ik die straks terug op moet om naar mijn kamer te geraken), alles in de auto en naar de start.  Ik ben graag op tijd dus tegen 5u20 ben ik er al.  Nog 40 minuten voor de start snel nog de drop bag gaan afgeven en dan terug in de auto gaan zitten.  Het regent ondertussen pijpestelen, dat belooft voor straks....

Tijdens het lopen van een ultra trail

De start

5u50m nog tien minuten voor de start, ik stap uit mijn auto en ga naar de tent waaronder het droog is want het regent nog atlijd, niet zo hard meer als daarnet, maar toch... de meeste lopers staan wat in zichzelf gekeerd, ook ik probeer mezelf nog een laatste keer te overtuigen dat ik dit wil, dat ik dit kan en dat ik dit zal doen!

Een man van de organisatie spoort iedereen aan om naar de startboog te gaan die een 100 meter verderop staat want nog 2 minuten voordat het startsein gegeven wordt.  Iedereen wandelt in de regen naar de startboog.

Gps tracker voor nummer 219 aub, Gps tracker voor nummer 219 aub

Net op het moment dat de omroeper aankondigd dat we binnen 1 minuut van start gaan hoor ik iemand het magische woord "gps tracker" uitspreken... Oh neen, shit die ben ik totaal vergeten af te halen... Gisterenavond kon je het startnummer endrop bag afhalen maar de gps tracker was pas de ochtend zelf beschikbaar en daar had ik dus niet meer aan gedacht.  Spurtje trekken dan maar naar de tent en roepen gps tracker voor nummer 219 aub, gps tracker voor nummer 219 aub!!!
De mevrouw van de organisatie kan hem gelukkig gemakkelijk traceren en activeert de gps tracker.  Dank je wel!
Nu spurtje terug naar de startboog, oef net op tijd om de start mee te maken, gelukkig is men pas om 06u2m gestart.

Lap, daar gaat mijn plan de mist in, ik was nu helemaal 'zen' voor de start, maar dat stress momentje zou wel eens grote gevolgen kunnen hebben.  Ik voel mijn hart al aan 100 per uur slaan, nog voor de start, ook mijn ademhaling ligt volledig overhoop van de paniek.

Start: let's go!

Het startsein is gegeven, ok rustig blijven, let op die ademhaling en probeer deze terug onder controle te krijgen.  Gelukkig is dit een heel andere start dan tijdens een baanwedstrijd.  Hier zijn alle lopers zich bewust van het feit dat we vertrokken zijn voor een heel lange tijd dus iedereen start traag.  Het regent en er ligt veel modder dus best wel zwaar, maar na een kilometer of 2 heb ik mijn ademhaling terug onder controle, is de stress van de start weg en begin ik stilaan terug bij mezelf te komen.

Ok, en wat was mijn plan nu ook al weer?  Voer nou gewoon je plan uit en dan zal het wel lukken!

Lap, aan kilometer 5 terug pech: doordat er heel veel blaadjes in het bos liggen zie je niet wat er onder ligt.  Er zijn heel wat stenen en wortels van bomen en tjaka ik sla mijn rechtervoet bijna helemaal om.  Vloeken en schreeuwen van de pijn.  Wat mankepotend zet ik door... na een aantal kilometer terug van hetzelfde maar gelukkig zonder erg.  Uiteindelijk voelt mijn rechtervoet na een kilometer of 10 niet meer pijnlijk aan, oef gelukkig.

Mijn hele rug is plots nat en mijn trailzakje weegt een pak minder, oh neen, mijn waterzak is gescheurd of wat?  Ik ben pas aan kilometer 20 hoe ga ik dit nou klaarspelen om een hele wedstrijd zonder waterrugzak te lopen?  Ik die altijd zoveel water drink tijdens het lopen... Dammit!  Toch even checken, stoppen met lopen trailrugzak af en waterzak inspecteren.  Ah neen, die is niet gescheurd, de zuigslang is losgekomen van de waterzak waardoor al het water dat er nog inzat eruit liep.  Oef, hmmm straks eens zien of ik die slang er terug op kan krijgen.  Gelukkig was er een paar kilometer verder een eerste bevoorradingspost.  Een vrijwilliger helpt mij om de zuigslang terug te verbinden met de waterzak want mijn vingers zijn doorweekt en het lukte mij niet om dit zelf te doen.  Terwijl de vrijwilliger de slang terug aansluit besluit ik toch wat voeding te nemen van de bevoorradding want er ligt chocolade bij hmmmm lang geleden!  Trouwens bedankt aan de vrijwilliger, dankzij jou kon ik doorgaan met mijn plan om veel water te drinken!

Grenzen verleggen

Tijdens het lopen van een ultra trail verleg je op alle gebied jouw eigen grenzen.  Je komt jezelf meerdere malen tegen en botst met jouw hoofd tegen de muur, maar toch zet je door.  Deze prachtige Bear Trail liet ons letterlijk de landsgrenzen oversteken tussen België, Nederland en Duitsland.  Lopen rond het drielanden punt in Vaals, waar ik twee jaar geleden net voor Corona mijn laatste wedstrijd liep zonder het op dat moment te beseffen.

Langs de weg kwam ik supporters van anderen tegen.  Mensen die zich van punt naar punt begaven om hun dierbare aan te moedigen.  Na een aantal keren dezelfde mensen te hebben zien stan langs het parcours worden die supporters ook een beetje jouw supporters.  Bedankt hiervoor aan iedereen die een aanmoedig toeschreeuwd, eventjes lachte of een duimpje omhoog stak toen ik voorbij kwam!

Drop bag: de zak van Sinterklaas

Ik had verwacht dat we die drop bag maar 1 keer gingen tegenkomen aan kilometer 83, maar gelukkig kregen we die ook al eens aan kilometer 65.

OMG: oh my god wat was die drop bag een beetje zoals de zak van Sinterklaas!  Niet dat ik er veel uit gebruikt heb of eruit nodig had, maar vooral mentaal was het voor mij een booster.  Ik had gezworen dat ik die minstens de post met de drop bag zou halen.  Bij de eerste keer dat we de drop bag tegenkwamen voelde ik mij nog super goed.  Ik ben blijven eten en drinken, de hele tijd door, ook af en toe een de kleur van mijn urine checken om te zien of ik voldoende gedronken had want op de duur ben je zodanig vermoeid dat je niet meer kan nadenken en je je niet meer herinnert of je al veel of weinig gedronken hebt.

De moeilijkste kilometers waren, zoals verwacht, deze tussen kilometer 65 en 83.  Die laatste 17 doe je puur op wilskracht maar die vorige 18 waren nog te ver om te kunnen denken, ik ga dit doe, ik ga dit uitlopen.

Ik heb lopers lang de weg zien zitten in de modder, totaal op, aan het kraken.  Ik hoorde die ene jongen die aan de kant neerzat nog zeggen, ik wou deze 100 uitlopen in minder dan 13 uren en dat gaat niet meer lukken want het is nog 15 kilometer ver en ik ben al 11u45min bezig... Komop man, schreeuw ik hem toe, als je blijft zitten ga je er zeker meer dan 13 uren over doen, wandel dan tenminste!  Uiteindelijk is hij recht gestaan en beginnen wandelen...  Ik weet wel niet wanneer hij de finish heeft gehaald.

De laatste 15 kilometers

De laatste bevoorradingspost ligt op ongeveer 15 kilomters van de finish.  Nog even doorzetten....

Plots ontvang ik een berichtje dat ik 20 plaatsen ben opgeschoven!  Waaauuuuuw wat een boost zeg.  Ik had wel al een aantal lopers (wandelaars) ingehaald, maar toch, ik had er geen idee van dat het er zoveel waren.  De vermoeidheid begint toch wel toe te slaan want ik moet zelf nadenken wat de pincode van mijn gsm is om die te kunnen ontgrendelen, gelukkig bestaat er zoiets als Faceid!

Aan iedereen die berichtjes stuurde tijdens mijn loop bedankt voor de aanmoedigen en om mij naar de finish te drijven!

De finish

Ik had mezelf voorgenomen om geen kilometers te tellen, laat staan om deze af te tellen, maar ik geef toe, dat was echt moeilijk.  Zeker op het einde durfde ik wel eens te spieken en zal ik staan op mijn sporthorloge dat ik al 94 km had afgelegd, nog 6 km te gaan dus.  Ik bleef het tegen mezelf zeggen, nog 6 km te gaan, zelfs al voelde ik mijn horloge trillen om aan te geven dat er alweer een kilometer voorbij was, toch bleef ik mezelf zeggen nog 6 km te gaan.  Op een gewone training is dat een halfuurtje lopen.  Ik vertrek nooit op training om minder dan 5 km te lopen dus het is echt niet ver meer.  Voor 6 km doe ik bij wijze van spreken mijn loopschoenen niet aan hé!

Oh zalig, terug een berichtje dat mij verder drijft, maar neen, ik ga nu niet antwoorden, straks na de finish nu mij concentreren om in mijn ritme te blijven!

Hmmm toch nog even spieken op mijn horloge, want ik voelde net terug een trilling die aangeeft dat er weer een kilometer voorbij is.  Nog 6 te gaan hé dacht ik... wat, euch nog maar 2 kilomter, neen dat kan niet, ik heb er al 98 km op zitten, oeie, neen, het is hier bijna gedaan of wat?

Zonder het goed en wel te beseffen zit ik in de laatste kilomters van mijn allereerste ultra trail van 100 km.  Plots geeft mijn horologe 100 km aan! Zalig ik zie die finishboog al staan!

Yes, I made it!  Ik spurt die finishlijn over en denk maar aan 1 ding (hou ik lekker voor mezelf)...

Na de finish

Net binnen gekomen in de tent wanneer er een grote regenvlaag losbarst, wat een geluk.  Iemand van de organisatie doet een medaille rond mijn nek en dan pas begin ik het door te hebben, ik ben er, ik ben er geraakt, ik heb dit gedaan!  Hoe zot is dat niet en in welke tijd, 13u15m.  Dit had ik toch niet verwacht!

Mag ik jouw gps tracker aub?  Ik hoor iemand iets vragen maar begreep het niet goed.  Mag ik jouw gps tracker aub?  ah ja, ok, die mag ik niet vergeten af te geven... Vraag die man van de organisatie of ik wil gaan zitten, euch, neen, nu ga ik niet gaan zitten of ik geraak niet meer recht.  Ik haal de gps tracker uit mijn rugzak en overhandig deze.  Mijn loopcompagnon waarmee ik talloze kilometers samen heb gelopen is nog niet binnen, zijn vriendin komt mij vragen waar hij blijft want jullie hebben toch de hele tijd samen gelopen heb ik gezien op de live tracking... Ja hoor, hij komt er aan!  Bij deze ook bedankt Ralph voor het gezelschap!

Ja en what's next, ok, eerst nog die drop bag terug afhalen, waar kan ik die vinden?  In het gebouw hier rechtvoor op de bendenverdieping.  Ok, dat is niet zo ver, neem een 100 meter, maar in de gietende regen 100 meter wandelen nadat je 100km hebt gelopen en dan nog eens het hele voetbalveld te voet oversteken naar jouw auto, dat was pas afzien en doorbijten.

Terwijl ik over het voetbalveld loop krijg ik plots mijn weerslag van de inspanning, emoties en regen.  Ik begin te klappertanden tot en met.  Snel naar de auto!

Waar heb ik die autosleutel ook alweer gelaten?  Ah ok, in mijn achterzak.  Ik krijg de rits van mijn achterzak bijna niet open om die vedomde autosleutel er uit te halen.  Oef toch gelukt, nu snel rugzakje af en kijken om mijn recovery shake te maken en op te drinken.  Nog altijd klappertandend stap ik in mijn auto, de eerste keer in ongeveer 14 uur dat ik kan zitten, oh my god, hier geraakt ik nooit meer uit.

Rijden naar de B&B was een hele opdracht, maar het is gelukt.  Ik denk dat k nog nooit zolang onder een warme douche heb gestaan!  Na de douche heb ik nog een recovery shake gedronken om te bekomen.

Toen ik op mijn bed lag realiseerde ik pas wat ik had gedaan, waauw oe zot is da nie, 100 km!  Hmmm al snel begon ik te denken aan mijn herstel en aan een volgend doel.   Mijn allereerste 100 miles in Zion Park USA in April 2022 misschien?

Na het lopen van een ultra trail

Hou er rekening mee dat je totaal vermoeid en uitgeput over de finish zal komen.  Zorg er dus voor dat je ook de eerste uren na het lopen van jouw ultra trail hebt gepland!  Dit zit in kleine dingen zoals bijvoorbeeld het terugvinden van sleutels, het reeds openleggen van het donsdeken op jouw bed, de handdoeken al mooi klaarleggen tegen dat je uit de douche komt,...

De moeilijke opdracht was nog om de trap op te geraken in de B&B.  Volgende keer boek ik dus een kamer op een gelijkvloerse verdieping hahaha!